چکیده: (1660 مشاهده)
مقدمه: ایران در چهار دهه گذشته میزبان مهاجران خارجی، عمدتا افغانستانی و عراقی بوده است. یکی از ابعاد کلیدی زندگی مهاجران که در بستر زندگی و اقامت در جامعه میزبان دچار تغییر میشود، هویت است. هویت، عنصر مهم در فرایند سازگاری مهاجران است. هدف این مقاله، کندوکاو ادغام هویتی در بین مهاجران افغانستانی نسل اول و دوم در ایران است.
روش: پژوهش در چارچوب رویکرد برساختگرا و روش تحقیق کیفی دادهبنیاد اجرا شده است. شیوه نمونهگیری هدفمند و گلوله برفی بوده و با 45 نفر مشارکتکننده مصاحبه نیمه ساختاریافته بعمل آمده است. جهت تجزیه و تحلیل یافتهها از روش کدگذاری نظری استفاده شده است.
یافتهها: یافتهها بیانگر هشت مقوله اصلی شامل؛ ترس از ابراز هویت، هویتیابی ایرانی، پنهانسازی هویت، بحران هویتی، قیاس با همسالان ایرانی، احساس تعلق به هویت قومی، و قیاس با همسالان افغانستانی استخراج شد. با جمعبندی مقولههای اصلی «برزخ هویتی» بهعنوان مقوله نهایی تعیین شد.
نتیجهگیری: با توجه به نتایج، فرایند ادغام هویتی یک فرایند بیننسلی نبوده و بستگی به شکلگیری تعاملات بینفردی در سطوح خرد، میانی و کلان دارد. همچنین مهاجرین با این چالش روبرو هستند که نمیتوانند هویتهای اجتماعی متفاوت خود را به گونهای توسعه دهند که به آنها امکان دهد هم هویت قومی و هم هویت ملی (مقصد) را تایید کنند.
نوع مطالعه:
اصیل |
موضوع مقاله:
رفاه اجتماعی دریافت: 1401/3/21 | پذیرش: 1401/10/10 | انتشار: 1402/5/24
ارسال پیام به نویسنده مسئول