طرح مسأله: در این پژوهش، عمده‌ترین عوامل مؤثر بر فرار دختران از خانه، شناسایی و سپس بر آن مبنا، با چشم‌اندازی پیش‌گیرانه، راهکارهای علمی و کاربردی ارائه می‌گردند. روش:‌ پژوهش حاضر، از نوع مورد ـ شاهدی است. جامعه آماری را دو گروه دختران فراری (گروه مورد) و غیرفراری (گروه شاهد) تشکیل می‌دهد. برای گردآوری اطلاعات از روش مصاحبه منظم استفاده شد. اطلاعات به‌دست آمده با استفاده از آزمون X2 (کااسکور) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: دختران فراری به مراتب بیش‌تر از گروه همگن خود از سوی سرپرست یا اعضای خانواده مورد آزارهای جسمی، روانی و حتی جنسی قرار گرفته‌اند. هم‌چنین گسیختگی‌های خانوادگی نظیر طلاق والدین، اعتیاد، سابقه زندان، اختلاف، مشاجره و درگیری بین اعضای خانواده دختران فراری بیش‌تر از گروه همگن بوده‌است. نتایج: خشونت علیه دختران و از هم گسیختگی‌های خانوادگی از عوامل مؤثر بر فرار دختران از خانه است و پیش‌گیری از این آسیب اجتماعی، نیازمند ارتقای آگاهی والدین در خصوص شیوه برخورد مناسب با فرزندان نوجوان، شناسایی و حمایت از خانواده‌های در معرض آسیب است.