خشونت علیه زنان به‌عنوان پدیده‌ای تاریخی و جهان‌شمول توسط سازمان جهانی بهداشت از اولویت‌های بهداشتی جهان محسوب شده است که عوارض قابل توجهی را بر سلامت جسمی و روانی زنان ایجاد می‌کند. هدف از انجام این مطالعه شناخت برخی ویژگی‌های فردی قربانیان همسرآزاری و مردان همسر آزار می‌باشد. روش این مطالعه از نوع توصیفی و Cross-Sectional بوده و ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامه به همراه مصاحبه است. در بررسی یافته‌ها سهم قابل توجهی از افراد مراجعه‌کننده در دامنه سنی 20ـ39 سال قرار داشته‌اند و قریب به 8/85 درصد از قربانیان در 24 سالگی و یا کم‌تر ازدواج کرده‌اند. 70 درصد از قربانیان تحصیلات دیپلم و کم‌تر و 9/40 درصد نیز تحصیلاتی بالاتر از همسرانشان داشته‌اند. 28 درصد قربانیان شاغل بوده و 72 درصد نیز غیرشاغل بودند. از طرفی 44 درصد از افراد فرزند داشته و در مجموع حداقل 297 کودک شاهد همسرآزاری جسمی پدر علیه مادر خود در خانه بوده‌اند. درخصوص نحوه انتخاب همسر، 8/65 درصد در انتخاب همسر کاملاً آزاد بوده‌اند. 6/83 درصد قربانیان همسر خود را در خارج از شبکه خویشاوندی برگزیده‌اند و تنها 5/5 درصد جامعه نمونه با نخستین تجربه خشونت به دستگاه‌های قضایی ـ انتظامی مراجعه کرده‌اند. 36 درصد از قربانیان پس از شکایت دوباره به خانه همسر بازگشته‌اند که 75 درصد آنان فرزند دارند. عمده‌ترین آسیب‌های جسمی قربانیان کبودی و کوفتگی و شدیدترین آن سقط جنین است که در پنج مراجعه‌کننده وجود داشته است. به نظر می‌رسد فقدان اطلاعات درباره حقوق قانونی زنان، شرم از مراجعه به مراکز قضایی ـ انتظامی، هزینه‌های مادی و غیرمادی پی‌گیری شکایات از عمده دلایل مدارا با پدیده همسرآزاری می‌باشد. لزوم وجود قوانین جامع‌تر و اطلاع‌رسانی صحیح به جامعه، ایجاد پایگاه‌های امن جهت افراد قربانی، تشکیل واحدهای مشاوره روان‌پزشکی جهت همسران قربانی، ایجاد نظام ثبت و مراقبت از خشونت‌های حاصل از همسرآزاری از جمله عواملی است که می‌تواند در کنترل این معضل اجتماعی مفید واقع شود