طرح مسئله: با توجه به این‌که سلامت یکی از مقوله هایی است که بطور مستقیم و غیر مستقیم تحت تأثیر وضعیت توزیع درآمد در جامعه قرار می‌گیرد، در این تحقیق رابطه نابرابری درآمدی و امید به زندگی به‌عنوان شاخص سلامت با توجه به نقش سایر عوامل مؤثر نظیر عوامل بهداشتی، محیطی و اجتماعی مورد بررسی می‌گیرد.

 روش: این مقاله با استفاده از داده های سری زمانی 1388-1351 به بررسی رابطه‌ی پویای بلندمدت و کوتاه مدت میان متغیرهای ضریب جینی، درآمد سرانه، سرانه‌ی پزشک، نرخ باسوادی و امید به زندگی در ایران می‌پردازد. به این منظور از رویکرد آزمون کرانه‌ها به هم جمعی و الگوی تصحیح خطا(ECM) استفاده شده است.

 یافته ها: نتایج آزمون کرانه‌ها دلالت بر وجود رابطه‌ی تعادلی بلندمدت میان نابرابری درآمدی، نرخ باسوادی، سرانه‌ی پزشک، و سلامت دارد، مطابق با نتایج مدل تصحیح خطا، سرعت تعدیل انحراف از تعادل بلندمدت برابر با 0/15 می‌باشد که این نکته مؤید آن است که انحراف از تعادل بلند مدت به میزان 15 درصد در هر دوره تعدیل می‌شود. برآورد ضرایب بلندمدت نیز نشان می‌دهد که افزایش نرخ باسوادی و سرانه‌ی پزشک به ازای هر ده هزار نفر، شاخص سلامت را بهبود می‌بخشند، در حالی که تأثیر درآمد سرانه و نابرابری درآمدی بر سلامت معنی دار و منفی بوده و افزایش نابرابری درآمدی، سلامت افراد جامعه را تهدید می‌کند.

نتایج: نتایج تحقیق حاکی از آنست که سلامت بیش از هر متغیر دیگری از نابرابری درآمدی متأثر می‌شود، بنابراین توزیع درآمد از متغیرهای مهم تعیین کننده‌ی سلامت محسوب شده، اتخاذ سیاست های مناسب در جهت بهبود توزیع درآمد می‌تواند بر ارتقای سلامت افراد جامعه مؤثر باشد.