چکیده: (436 مشاهده)
مقدمه: طلاق یکی از مسائل اجتماعی مهم است که میتواند پیامدهای روانی و اجتماعی گستردهای برای زنان داشته باشد. کاهش تابآوری و سازگاری اجتماعی ازجمله مشکلاتی است که زنان در معرض طلاق با آن مواجه میشوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخلات مددکاری گروهی با روش آموزشی-مشاورهای بر تابآوری و سازگاری اجتماعی زنان متقاضی طلاق در شهر مشهد انجام شد.
روش: این مطالعه از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل بود. نمونه شامل 30 زن متقاضی طلاق مراجعهکننده به کلینیک مددکاری اجتماعی طلوع در شهر مشهد بود که بهصورت هدفمند انتخاب و بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) گماشته شدند. گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقهای مداخلات مددکاری گروهی مبتنی بر پروتکل شناختی-رفتاری بک (2011) را دریافت کرد. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس تابآوری کانر-دیویدسون (2003) و مقیاس سازگاری اجتماعی بل (1961) بود. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) تحلیل شدند.
یافتهها: یافتههای تحقیق نشان داد که بین دو گروه ازلحاظ معناداری مؤلفههای تابآوری فقط در مؤلفههای تصور از شایستگی فردی، پذیرش مثبت تغییر و کنترل تفاوت معنادار وجود دارد. لذا مداخلات مددکاری گروهی توانسته است تصور از شایستگی فردی، پذیرش مثبت و کنترل زنان در معرض طلاق را افزایش دهد. همچنین بین دو گروه ازلحاظ معناداری مؤلفههای سازگاری در سطح مؤلفههای موردمطالعه تفاوت معنادار وجود دارد. بنابراین مداخلات مددکاری گروهی توانسته است ابعاد سازگاری زنان در معرض طلاق را افزایش دهد.
بحث: با توجه به اثربخشی مداخله مددکاری گروهی با روش آموزشی-مشاورهای بر بهبود تابآوری و سازگاری اجتماعی زنان در معرض طلاق، این مداخلات میتواند بهعنوان رویکرد مداخلاتی برای زوجین در کلینیکهای مددکاری اجتماعی و مراکز مشاوره و روانشناسی مورداستفاده قرار گیرد.
شمارهی مقاله: 9
نوع مطالعه:
اصیل |
موضوع مقاله:
زنان دریافت: 1403/4/31 | پذیرش: 1404/2/1 | انتشار: 1404/4/15
ارسال پیام به نویسنده مسئول