چکیده: (82 مشاهده)
مقدمه: طلاق یکی از مسائل اجتماعی مهم است که میتواند پیامدهای روانی و اجتماعی گستردهای برای زنان داشته باشد. کاهش تابآوری و سازگاری اجتماعی از جمله مشکلاتی است که زنان در معرض طلاق با آن مواجه میشوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخلات مددکاری گروهی با روش آموزشی-مشاورهای بر تابآوری و سازگاری اجتماعی زنان متقاضی طلاق انجام شد.
روش: این مطالعه از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل بود. نمونه شامل ۳۰ زن متقاضی طلاق مراجعهکننده به کلینیک مددکاری اجتماعی طلوع در شهر مشهد بود که بهصورت هدفمند انتخاب و بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) گماشته شدند. گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای مداخلات مددکاری گروهی مبتنی بر پروتکل شناختی-رفتاری بک (۲۰۱۱) را دریافت کرد. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس تابآوری کانر-دیویدسون (۲۰۰۳) و مقیاس سازگاری اجتماعی بل (۱۹۶۱) بود. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان داد که مداخلات مددکاری گروهی تأثیر معناداری بر افزایش تابآوری و سازگاری اجتماعی زنان در معرض طلاق دارد (05/0 > P).
بحث: با توجه به اثربخشی مداخلۀ مددکاری گروهی با روش آموزشی-مشاورهای بر بهبود تابآوری و سازگاری اجتماعی زنان در معرض طلاق، این مداخلات میتواند به عنوان رویکرد مداخلاتی برای زوجین در کلینیک های مددکاری اجتماعی و مراکز مشاوره و روان شناسی مورد استفاده قرار گیرد.
شمارهی مقاله: 9
نوع مطالعه:
اصیل |
موضوع مقاله:
زنان دریافت: 1403/4/31 | پذیرش: 1404/2/1
ارسال پیام به نویسنده مسئول