مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی پایایی و روایی و هنجاریابی مقیاس مواجهۀ کودک با خشونت خانگی انجام شد.

روش: جامعۀ آماری تحقیق، همۀ دانش‌آموزان پایۀ اول و دوم دبیرستان‌های شهر تهران در سال تحصیلی ۱۳۹۱-۱۳۹۰ بودند. نمونه‌ای به حجم ۱۲۱۲ نفر (۵۹۷ دختر) با روش نمونه‌گیری چندطبقه‌ای انتخاب شد؛ سپس، مقیاس مواجهۀ‌کودک با خشونت خانگی (ادلسون و جانسون و شین، ۲۰۰۷) به فارسی ترجمه و ماده‌های آن با فرهنگ ایرانی متناسب و در نمونه اجرا شد. داده‌ها با استفاده از آماره‌های توصیفی و محاسبۀ ضریب هم‌بستگی پیرسون و آزمون تی زوجی تحلیل شد.

یافته‌ها: بررسی ساختار عاملی، نشان‌دهندۀ‌وجود هفت عامل است که عبارت است از: مواجهه با خشونت پدر علیه مادر، مواجهه با مشاجرۀ‌والدین، درگیرشدن کودک در خشونت والدین، مواجهه با خشونت در محله یا مدرسه، مواجهه با عوامل خطرزای خانوادگی، مواجهه با خشونت ازطریق استفاده از فناوری‌های تصویری خشونت‌بار و خشونت بزرگ‌سالان علیه کودک. این عوامل، درمجموع ۶۰٫۰۴ درصد کل واریانس سازه را تبیین می‌کنند. اجرای هم‌زمان مقیاس مواجهۀ‌کودک با خشونت خانگی با پرسش‌نامۀ مواجهه با خشونت جسمی والدین نیز حاکی از روایی هم‌گرای پذیرفتنی این مقیاس است. همچنین، باتوجه‌به ضریب آلفای به‌دست‌آمده برای کل مقیاس (a=./89) و ضریب پایایی باز‌آزمایی (r=./86)، می‌توان گفت مقیاس مواجهۀ‌کودک با خشونت خانگی از پایایی مناسبی برخوردار است.

بحث: گونۀ فارسی مقیاس مواجهۀ کودک با خشونت خانگی، از پایایی و روایی خوبی برای سنجش مواجهۀ‌کودکان ایرانی با خشونت خانگی برخوردار است