مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی روش‌های شناسایی افراد واجد شرایط دریافت پرداخت‌های انتقالی در شرایطی است که دولت اطلاعات دقیقی در مورد جامعه هدف ندارد. در شرایطی که نابرابری اطلاعاتی ^[1] بین دولت و متقاضیان دریافت یارانه‌ها وجود دارد پایش اطلاعات گردآوری شده فرایند پر هزینه‌ای است که می‌تواند سهم عمده‌ای از منابع یارانه‌ای را جذب کند .

  روش: به منظور شناسایی افراد واجد شرایط استحقاق دریافت یارانه هادر شرایط فقدان بانک اطلاعاتی خانوار‌های نیازمند در کشور می‌توان از روش‌های تقریبی استفاده کرد. اگر دولت بخواهد یارانه‌ها را به صورت تلفیقی از نقدی و کالایی پرداخت کند باید اطلاعات مربوط به ترجیحات مصرف کنندگان را داشته باشد. به منظور شناسایی ترجیحات مصرف کنندگان دولت می‌تواند با استفاده از اطلاعات پیمایش هزینه و درآمد خانوار‌های نیازمند سبد‌های مختلفی از کالا و خدمات و وجه نقد را برای گروه‌های مختلف این دسته از مصرف کنندگان طراحی کند. این روش که با استفاده از نظریه اقتصاد اطلاعات تنظیم می‌شود موسوم به روش خود گزینی ^[2] است.

  یافته‌ها: پرداخت پول نقد در شرایط نابرابری اطلاعاتی روش مناسبی برای توزیع یارانه‌ها نیست و نه تنها اخلاق کار در جامعه را آسیب می‌زند بلکه عاملی است که همواره می‌تواند موجب بروز انگیزه ارائه اطلاعات نادرست و تغییر رفتار توسط افراد شود.

  بحث: در شرایط نابرابری اطلاعاتی مناسب‌ترین شیوه‌های پرداخت یارانه این شیوه دارای این مزیت است که از پرداختهای نقدی یکسان به همه افراد در برنامه یارانه نقدی جلوگیری می‌کند و هزینه‌ها را در مقیاس وسیع کشوری کاهش می‌دهد، علاوه بر آن از خطای ورود متقاضیانی که ترجیحات آن‌ها معطوف یارانه‌های کالایی و خدمات است می‌کاهد.

  ارائه بسته‌های حمایتی دولت را مطمئن خواهد ساخت که یارانه‌های پرداختی دولت در جهت ارتقای سلامت، بهبود تغذیه، جلوگیری از سوء تغذیه و شیوع بیماری‌ها و ارتقاء آموزش جامعه مورد استفاده قرار خواهد گرفت.