دوره 24، شماره 93 - ( 4-1403 )
جلد 24 شماره 93 صفحات 85-49 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Vafaei E, pendar M, Javaheri A. (2024). Investigating the Impact of Urbanization on the Level of Social Welfare in Different Provinces of Iran. refahj. 24(93), : 2 doi:10.32598/refahj.24.93.4298.1
URL: http://refahj.uswr.ac.ir/article-1-4172-fa.html
URL: http://refahj.uswr.ac.ir/article-1-4172-fa.html
وفائی الهام، پندار مهدی، جواهری اژین. بررسی تأثیر شهرنشینی بر سطح رفاه اجتماعی در استانهای ایران رفاه اجتماعی 1403; 24 (93) :85-49 10.32598/refahj.24.93.4298.1
چکیده: (1426 مشاهده)
مقدمه: رفاه اجتماعی همواره یکی از موضوعات موردتوجه در کشورهای توسعه‌یافته و درحال‌توسعه برای بررسی عملکرد سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان اقتصادی است که می‌تواند تحت‌تأثیر عوامل بسیاری قرار گیرد. یکی از عوامل مؤثر بر وضعیت و شرایط زندگی مردم، شهرنشینی و مهاجرت از روستا به شهر است.
روش: در این پژوهش به بررسی تأثیر غیرخطی شهرنشینی بر رفاه استانهای ایران در بازه زمانی 1390-1398 با استفاده از روش داده‌های تابلویی پویا پرداخته شده است. علاوه بر متغیر شهرنشینی، متغیرهای دیگری چون متوسط درآمد خانوار و سطح اشتغال بزرگ‌سالان نیز موردبررسی قرار گرفته است.
یافته‌ها: بین شهرنشینی و رفاه اجتماعی رابطه U وارون برقرار است. به‌عبارت‌دیگر با افزایش شهرنشینی سطح رفاه در ابتدا افزایش می‌یابد ولی از یک سطح حداکثری به بعد دچار نزول و کاهش می‌شود. متغیرهای متوسط درآمد خانوار و سطح اشتغال بزرگ‌سالان نیز دارای رابطه مثبت و مستقیم با رفاه اجتماعی در سطح استانها هستند.
بحث: سکونت در شهرها الزاماً سطح رفاه را افزایش نخواهد داد، بنابراین برای جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهرها و افزایش حاشیه‌نشینی و تحت‌الشعاع قرارگرفتن رفاه مردم ساکن شهرها باید سطح امکانات بهداشتی، آموزشی، اشتغال و به‌طورکلی رفاه در سطح روستاها و مناطق غیرشهری افزایش یابد.
روش: در این پژوهش به بررسی تأثیر غیرخطی شهرنشینی بر رفاه استانهای ایران در بازه زمانی 1390-1398 با استفاده از روش داده‌های تابلویی پویا پرداخته شده است. علاوه بر متغیر شهرنشینی، متغیرهای دیگری چون متوسط درآمد خانوار و سطح اشتغال بزرگ‌سالان نیز موردبررسی قرار گرفته است.
یافته‌ها: بین شهرنشینی و رفاه اجتماعی رابطه U وارون برقرار است. به‌عبارت‌دیگر با افزایش شهرنشینی سطح رفاه در ابتدا افزایش می‌یابد ولی از یک سطح حداکثری به بعد دچار نزول و کاهش می‌شود. متغیرهای متوسط درآمد خانوار و سطح اشتغال بزرگ‌سالان نیز دارای رابطه مثبت و مستقیم با رفاه اجتماعی در سطح استانها هستند.
بحث: سکونت در شهرها الزاماً سطح رفاه را افزایش نخواهد داد، بنابراین برای جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهرها و افزایش حاشیه‌نشینی و تحت‌الشعاع قرارگرفتن رفاه مردم ساکن شهرها باید سطح امکانات بهداشتی، آموزشی، اشتغال و به‌طورکلی رفاه در سطح روستاها و مناطق غیرشهری افزایش یابد.
شماره‌ی مقاله: 2
نوع مطالعه: روشی 1 |
موضوع مقاله:
رفاه اجتماعی
دریافت: 1401/11/22 | پذیرش: 1403/2/17 | انتشار: 1403/4/10
دریافت: 1401/11/22 | پذیرش: 1403/2/17 | انتشار: 1403/4/10
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
فصلنامه رفاه اجتماعی
تهران، اوین، بلوار دانشجو، خ کودکیار، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی، ساختمان فارابی
تلفن دفتر نشریه: 02171732851
وب سایت: http://refahj.uswr.ac.ir
ایمیل: refahj@uswr.ac.ir
