پدیده کودکان خیابانی یکی از آسیبهای اجتماعی است که نه تنها بخش قابل توجهی از کودکان و نوجوانان را که سرمایه های آینده جامعه هستند، در معرض انواع آسیبها قرار داده بلکه جامعه را نیز با زیانهای فراوانی روبرو ساخته است.

ازاین رو توجه به این پدیده و شناخت ابعاد گوناگون آن به منظور تشخیص علل و عوامل مؤثر بر آن و ارائه راهکارهای علمی و عملی، زمینه را برای کاهش آن فراهم می سازد.

پژوهش در مورد کودکان خیابانی به دلیل شرایط خاص زندگی این کودکان مشکل برقراری ارتباط و جلب اعتماد آنان و خانواده‌هایشان، جابه‌جاییهای مکرر آنان و سایر موانع موجود کاری دشوار است.

در این پژوهش که خلاصه‌ای از آن ارائه می‌شود، ابتدا در یک مقطع پنج‌ساله در پنج‌منطقه شهر تهران وضعیت کودکان خیابانی از طریق پرسش‌نامه و مصاحبه با کودکان و والدین آنان شناسایی شد.

نتایج این بررسی افزایش کودکان خیابانی و فراوانی مشکلات آنان را در جنبه‌های اساسی رشد نشان می‌دهد و ضرورت برنامه‌ریزی برای کاهش این پدیده آسیب‌زا برای کودکان و جامعه را مطرح می‌سازد.