کودکان همواره آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه هستند. به‌دلائل مختلف ازجمله سن و نداشتن مهارتهای کافی آنها قادر به حفاظت و حمایت کامل از خود نوده و نیازمند حمایت بزرگسالان به‌ویژه والدین خود می‌باشند. درصورت عدم کفایت و شایستگی والدین بیشترین مسائل و مشکلات از جمله انواع کودک‌آزاری در خانواده و توسط والدین رخ می‌دهد که از زور و قدرت بیشتری برخوردار هستند. کودکان اغلب با حقوق خود آشنا نیستند و نمی‌توانند از خود در برابر انواع بدرفتاریها در خانواده محافظت کنند. کودک‌آزاری معضل بزرگ اجتماعی است که همه جوامع چه پیشرفته و چه درحال توسعه را دربر می‌گیرد و آثار کوتاه‌مدت و بلندمدت متعددی بر کودک و بزرگسال آینده باقی می‌گذارد که گاه جبران‌ناپذیر است. بنابراین پیشگیری از بروز انواع کودک‌آزاری (جسمی، جنسی، غفلت و بی‌توجهی عاطفی) اصل است و در تدوین تمامی برنامه‌های پیشگیری از بروز انواع کودک‌آزاری باید به ابعاد حقوقی، آموزشی، حمایتی آن توجه کرد.