در واپسین دهه‌های قرن بیستم فرآیندهای گوناگونی موجب شکل‌گیری پدیده‌ای به‌نام «شهری‌شدن فقر» یا «فقر شهری» شد که یکی از بازتابهای کالبدی آن در ساختیابی سکونتگاههای غیررسمی تبلور یافته است. فرجا م ناگریز توسعه شهری به دلیل سرریز نیروی کار مناطق روستائی و ناکارامدی سیاستهای تعدیل اقتصادی در دهه هشتاد میلادی و تأثیر آن بر کا هش آهنگ توسعه اقتصادی بر شمار گروههای آسیب‌پذیرتر به‌ویژه درکشورهای در حال توسعه افزوده و به تدریج کانون فقر از روستا به شهر انتقال یافته است.

از سوی دیگر فرآیند جهانی شدن تأثیر چشم‌گیری بر ساختار فعالیتهای اقتصادی و اشتغال بر جای گذارده و همچنین بر نقش و اهمیت شهرها و به‌ویژه کلان شهرها به مثابه نیروی محرکه توسعه اقتصادی  - اجتماعی در مقیاس ملی و منطقه‌ای افزوده است. توسعه اقتصادی موون وابسته به توسعه پایدار سکونت‌گاه‌های شهری است و در صورتی این امر تحقق می‌یابد که شهر بتواند از لحاظ اقتصادی مولد و از حیث اجتماعی فراگیر باشد. به بیان دیگر تمامی گروههای اجتماعی از جمله کم‌درآمدهای شهری بتوانند از دستاوردهای توسعه شهری بهره‌مند شوند. اسکان غیررسمی نمادی از فقر شهری است ولی در عین حال بخشی از سرمایه اقتصادی و اجتماعی شهرها به شمار می‌آید و نباید آن را فقط به مثابه مشکل نگریست، بلکه می‌توان با توانمندسازی ساکنان این سکونت‌گاهها به توان اقتصادی شهرها افزود. از همین رو نیل به توسعه اقتصادی وابسته به سکونت‌گاههای پایدار شهری و از رهگذر مبارزه و کاهش فقر می‌تواند تحقق یابد. این نکته در دستور کار بیست و یک (نشست ریو) و منشور کمیسیون اسکان بشر (هبیتات دو) تاکید شده است.