طرح مسئله: وضعیت و حرکت جمعی زنان ایران را در چارچوب کدا میک از مفاهیم تحلیلی جامع هشناختی م یتوان جای داد؟ در سالهای ٨۴ ١٣٧۶ ( موسوم به دوران اصلاحات) ، تلاش برای ارائه پاسخ به این سؤال منجر به در گرفتن یکی از مباحث جدی و مناقش هانگیز در عرصه عمومی ایران شد. روش: این مقاله در پاسخ به این سؤال با تأسی به رو ششناسی تحلیلی تجربی و سرمشق »انتخاب عقلانی « چهارده روند مثبت و منفی را در میان زنان احصا و توصیف کرده است. آنگاه نشان داده است او ً لا ارزیابی رایجی که حرکت و وضعیت جمعی زنان را ب هعنوان یک »مسئله اجتماعی « مورد تأیید قرار م یدهد، کافی نیست؛ ثانیًا ارزیابی دوم و سومی که پویش زنان را یک »جنبش اجتماعی « و یک »جنبش جدید اجتماعی « (که مورد حمایت فمینیستهای ایرانی است) م یداند، قابل دفاع تجربی نیست. یافت هها و نتایج: این مقاله، در پایان، حرکت جمعی زنان را نه در سطح یک جنبش اجتماعی، بلکه در حد یک » مقاومت اجتماعی « ارزیابی م یکند و سه حالت را برای آینده آن حدس م یزند.