هدف مقاله حاضر واکاوی تجربی یکی از تبیین‌های رایج در خصوص خشونت و پرخاش‌گری بین طرف‌داران تیم‌های فوتبال است. در این مقاله، ابتدا پرخاش‌گری و خشونت ورزشی تعریف و دسته‌بندی می‌شود، سپس با تلقی خشونت و پرخاش‌گری، به مثابه امری روانی ـ اجتماعی، تلاش شده است تا با استفاده از تئوری ناکامی ـ پرخاش‌گری واکنش‌های طرف‌داران تیم‌های فوتبال در شهر تهران در مواجهه با وضعیت‌هایی که منجر به ناکامی آنان در دستیابی به هدف‌های ورزشی‌شان می‌شود، تحت بررسی و تحلیل قرار گیرد. فرضیه اصلی پژوهش این است که «ناکامی طرف‌داران تیم‌های فوتبال در دستیابی به اهداف ورزشی‌شان سبب گرایش آنان به انجام رفتار پرخاش‌جویانه و خشونت‌آمیز می‌شود». جمعیت آماری پژوهش حاضر را 284 نفر از طرف‌داران دو تیم استقلال و پرسپولیس تشکیل می‌دهد و اطلاعات مربوطه با شیوه پیمایش در خلال برگزاری جام برتر باشگاه‌های ایران در سال 81-1382 گردآوری شده است. یافته‌های پژوهش حاکی از این است که ناکامی تنها بخشی از پرخاش‌گری و خشونت ورزشی طرف‌داران تیم‌های فوتبال را در هنگام برگزاری مسابقه تبیین می‌کند.