کودک‌آزاری نه تنها امروز و دیروز کودکان را نشانه می‌رود، بلکه از آن‌ها بزرگسالانی ضعیف النفس، تحقیر شده و با عزت نفس بسیار پایین می‌سازد که یا در خود فرو می‌روند و منزوی گونه می‌زییند و یا از جامعه انتقام می‌گیرند. پژوهش حاضر سعی دارد ضمن بررسی پدیده کودک‌آزاری، عوامل خانوادگی مؤثر بر آن را با تکیه بر چارچوب نظری بررسی کند.

این پژوهش به صورت پیمایشی و با استفاده از توزیع پرسش‌نامه در میان دانش‌آموزان شهرستان شهریار، در مقطع اول متوسطه انجام یافته است. نمونه‌گیری با روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای انجام گرفته و حجم نمونه 372 نفر بوده است. برای سنجش کودک‌آزاری، و ویژگی‌های فردی و خانوادگی، پرسش‌نامه‌ای خودگزارشی به کار گرفته شد و داده‌های پژوهش با استفاده از روش‌های آماری هم‌بستگی پیرسون، رگرسیون چندمتغیره و تحلیل مسیر مورد تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد که میزان نمره افراد در سازه انزوای اجتماعی، ارتباطات مختل، موقعیت اقتصادی و جمعیت خانواده، سهم قابل توجهی از واریانس کودک‌آزاری را در خانواده پیش‌بینی می‌کند. در تحقیق حاضر متغیر ارتباطات مختل در خانواده، دارای بیش‌ترین ضریب تأثیر بوده است؛ ضمناً این متغیر، علاوه بر تأثیر مستقیم، اثر غیرمستقیم نیز بر متغیر وابسته داشته است.

نتایج پژوهش حاضر نشان می‌دهد، آماره‌های ابعاد کودک‌آزاری در مجموع، در مقایسه با سایر پژوهش‌ها کاهش محسوسی را نشان نمی‌دهند، منتها یک تفاوت مهم و قابل تأمل بین یافته‌های تحقیق حاضر با نتایج برخی تحقیقات دیگر قابل مشاهده است و آن غلبه کودک‌آزاری نرم (عاطفی) در تحقیق حاضر بر کودک‌آزاری سخت (جسمی) بوده است.