مقدمه: سلامت یکی از اَشکال سرمایۀ انسانی به‌حساب می‌آید که می‌تواند از‌ طرق مختلف، عواید نیروی کار را تحت ‌تأثیر قرار ‌دهد. در مناطق روستایی، افراد در قالب نیروی کارِ یدی و عمدتاً در مشاغلی از قبیل کشاورزی، دامداری، دامپروری، صنایع دستی و... فعالیت می‌کنند و دسترسی کمتری به امکانات بهداشتی دارند؛ بنابراین مسئلۀ بهداشت و سلامت روستاییان در مقایسه با شهرنشینان اهمیت بیشتری دارد. روش: در این مقاله، با استفاده از روش‌شناسی قیاسی و تحلیل اثباتی‌نظری سعی شده است که رابطۀ میان بهداشت و سلامت روستاییان و سطح درآمد آن‌ها شناسایی شود. ازآنجاکه این قشر از جامعه از لحاظ میزان دسترسی به فرصت‌ها و امکانات اقتصادی، محروم‌تر از قشر شهری‌اند، می‌توان براساس معیار بهبود رفاه جان رالز، به‌طور ضمنی دربارۀ تأثیر بهداشت و سلامت روستاییان بر رفاه اجتماعی نیز سخن گفت. یافته‌ها: با استفاده از روش استفاده شده در تبیین مسأله، این فرضیه به دست آمد: بهبود بهداشت و سلامت خانوارهای روستایی در ایران، رفاه اجتماعی را بهبود می‌بخشد.

  بحث: نتایج این مطالعه با استفاده از تحلیل رگرسیونی و به روش گشتاورهای تعمیم یافته (GMM) حاصل شده است. این نتایج نشان می‌دهد در دو دهۀ اخیر، بهداشت و سلامت روستاییان که براساس شاخص‌های هزینه‌ و تعداد مراکز بهداشت و درمان در دسترس اندازه‌گیری می‌شود، تأثیر مستقیم و معنی‌داری بر درآمد آن‌ها گذاشته است. این عامل به‌خودی‌خود، مجرایی برای بهبود رفاه اجتماعی در ایران بوده است