چکیده: (5700 مشاهده)
1. حسن موسویچلک؛ دانشجوی دکتری پژوهشمحور مددکاری اجتماعی، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
2. عزت اله سام آرام؛ دکتر جامعهشناس، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران (نویسنده مسئول)،
3. سید احمد حسینی حاجیبکنده؛ دکتر مددکاری اجتماعی، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
مقدمه: یکی از وظایف دولتها اتخاذ سیاستهای مناسب برای ارتقاء شاخصهای سلامت اجتماعی و کنترل و کاهش آسیبهای اجتماعی است. در شرایط فعلی کشور شاهد روند افزایشی آمار آسیبهای اجتماعی، تنوع آنها و کاهش سن افراد آسیبدیده اجتماعی هستیم. تحقیق حاضر با هدف تدوین سیاستهای پیشنهادی در حوزه کنترل و کاهش آسیبهای اجتماعی در ایران انجام شده است.
روش: تحقیق از نوع تحقیقات کیفی و به روش دلفی بوده و طی آن، نظرات تعداد 20 نفر از نخبگان و صاحبنظران برجسته کشور در این حوزه استخراج گردید.
یافتهها: یافتههای تحقیق در چهار مرحله شامل یک پیشراند و سه راند به دست آمده است. در مرحله پیشراند که بهصورت یک سؤال باز بود 52 سیاست توسط نخبگان پیشنهاد شد. پس از تحلیل اطلاعات در مرحله اول 48 سیاست، در مرحله دوم 31 سیاست و در مرحله سوم 32 سیاست پیشنهادی حاصل شد که اولویتدارترین آنها رصد مستمر آسیبهای اجتماعی، توجه به رویکردهای اجتماعمحور، توجه ویژه به مسائل اقتصادی، توجه به راهکارهای قضازدایی، گسترش روحیه نشاط و امید، همکاری بینبخشی، توجه به ارزشها، آیندهپژوهی، توجه به نقاط آسیبخیز اجتماعی، حذف ساختارهای موازی و ناکارآمد، سنجش سلامت اجتماعی، تهیه پیوستهای اجتماعی و فرهنگی بودند.
بحث: با وجود اقدامات انجام شده، جای سیاستهای اجتماعی مشخص در سطح کلان در جامعه (بهجز در حوزه اعتیاد به مواد مخدر) درزمینه کنترل و کاهش آسیبهای اجتماعی خالی است تا از این طریق برای ترسیم نقشه راه برای مدیریت آسیبهای اجتماعی، پرهیز از سیاستگذاریهای سلیقهای، بهرهگیری از همه ظرفیتها در بخش دولتی و غیردولتی، هماهنگیهای بینبخشی و فرابخشی، مدیریت بهینه منابع، اولویتدهی سیاستگذاریهای اجتماعی، افزایش فراگیری، جامعیت و کفایت برنامههای اجرایی و تقسیمکار بهتری بین دستگاههای مرتبط اقدام شود.
نوع مطالعه:
اصیل |
موضوع مقاله:
رفاه اجتماعی دریافت: 1397/11/7 | پذیرش: 1397/11/7 | انتشار: 1397/11/7