آن‌چه در دنیای امروز در زمینه اعتیاد به مواد مخدر توجه برانگیز شده، اتخاذ سیاست‌های مبتنی بر کاهش صدمه است که از رهگذر آن، اقدام‌هایی سازمان‌دهی می‌شوند که تا حد ممکن، از وسعت و شدت گرفتن صدمه‌های ناشی از اعتیاد ـ چه در بعد سلامت فردی و چه سلامت جمعی ـ بکاهد. این برنامه‌ها در پی شکست سیاست جنایی عدم مدارا (Zero tolerance)، که سال‌هاست اعمال می‌شود، در کانون توجه قرار گرفته است. در سال‌های اخیر سیاست کاهش آسیب‌های مواد مخدر توجه قانون‌گذار را جلب کرده است. در خصوص سیاست جنایی قضایی ایران در برخورد با آسیب‌ها، می‌توان از یک سیاست پیشرو ـ حتا فراتر از سیاست جنایی تقنینی ـ سخن به میان آورد.

طرح مسأله: بررسی‌های آماری معضل اعتیاد در جهان جهت پیشگیری و درمان آن، روشی قابل قبول و معمول می‌باشد. بالا بودن میزان مصرف مواد مخدر و تعداد معتادان و نبود آمار مناسب از وضعیت موجود اعتیاد در ایران، ما را بر آن داشت که این موضوع پراهمیت تمرکز یابیم. روش: در این مطالعه ویژگی‌های دموگرافیک، روند مصرف و رفتارهای اعتیادی مصرف‌کنندگان مواد مخدر توسط پرسشنامه جمع‌آوری گردید. نمونه‌های مطالعه شامل دو گروه معتادان مراجعه کننده به یکی از مراکز سرپایی جنوب شهر تهران و معتادان خیابانی بوده‌اند. یافته‌ها: مصرف معتادان بیش‌تر به صورت تزریقی گزارش شده است (۶۰ درصد) که از این تعداد ۷۰ درصد تزریق مشترک نیز داشته‌اند. مصرف‌کنندگان تزریقی مواد، زودتر از بقیه مصرف مواد را شروع نموده‌اند. این در حالی است که مصرف‌کنندگان کراک جوان‌ترین و مصرف‌کنندگان تریاک پیرترین معتادان در مجموعه داده‌های حاضر بوده‌اند. براساس تحلیل‌ها، کسانی‌ که در سنین بالاتر مصرف مواد را شروع کرده‌اند، شانس (بخت) تزریقی بودن‌شان ۹۵ درصد افرادی است که زودتر معتاد شده‌اند. نتایج: با استفاده از نتایج این مطالعه می‌توان تحلیل رفتاری مناسبی ارائه نمود که آغازگر یک برنامه کاهش آسیب باشد.