مقدمه: توسعۀ فناوری‌اطلاعات‌‌و‌ارتباطات موجب توجه روزافزون سازمان‌ها‌به دورکاری، جهت بهره‌مندی از مزایای گستردۀ آن، همچون کاهش رفت‌و‌آمد، بهبود عملکرد و ارتقای تعادل میان مسئولیت‌های حرفه‌ای و تعهدات شخصی کارکنان و متعاقب آن، برخورداری از منافع توازن کار ـ زندگی شده است. در این مقاله، ضمن تبیین رابطۀ دورکاری با بهبود توازن میان کار و زندگی اجتماعی، عوامل موثر بر اجرای موفق دورکاری، مانند تمایل کارکنان به پذیرش دورکاری، حمایت مدیران از دورکاری و میزان مهیا بودن منابع مورد نیاز برای دورکاری بررسی گردیده و مزایای حاصل از بهبود توازن کار ـ زندگی اجتماعی ناشی از به‌کارگیری دورکاری برای سازمان و کارکنان، مانند برخورداری سازمان از نیروی کار پایدارتر و ایجاد فرصت‌های آموزشی و توسعۀ شغلی برای کارکنان شناسایی گردیده‌اند.
روش: در این مطالعه، روش انجام تحقیق به‌صورت پیمایشی است. جامعۀ آماری، کارکنان دورکار و غیردورکار وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی بوده که ۲۹۷ پرسش‌نامه توسط آنان تکمیل شده است. اطلاعات گردآوری شده توسط نرم‌افزار
یافته‌ها: یافته‌های پژوهش بیانگر آن است که دورکاری موجب بهبود توازن میان کار و زندگی اجتماعی کارکنان می‌شود. دستاوردهای تحقیق حاکی از آن است که کارکنان تمایل به پذیرش دورکاری داشته و منابع مورد نیاز برای اجرای دورکاری مهیا می‌باشد اما مدیران حامی دورکاری نمی‌باشند. نتایج حاکی از آن است که بهبود توازن میان کار و زندگی اجتماعی ناشی از به‌کارگیری دورکاری، به سازمان برای برخورداری از نیروی کاری باثبات‌تر و همچنین، به کارکنان برای استفاده از فرصت‌های آموزشی و توسعۀ شغلی کمک می‌نماید. میان «جنسیت» و «سطح تحصیلات» و بهبود توازن میان کار و زندگی اجتماعی ناشی از دورکاری ارتباط معنی‌داری وجود دارد.
