---

طرح مسأله: این مطالعه با هدف بررسی فراوانی و ماهیت مواجهه دانش آموزان دبیرستانی شهر تهران باخشونت فیزیکی والدین خود نسبت به یکدیگر انجام شده است. روش تحقیق: مطالعه به‌صورت یک تحقیق پیمایشی با استفاده از پرسش‌نامه خود ایفا در میان دانش‌آموزان دوره متوسطه عمومی در سال تحصیلی ۸۵-۱۳۸۴ در تهران انجام شد. یافته‌ها: ۱۴۹۵ دانش‌آموز در این مطالعه وارد شده‌اند. شیوع مواجهه با خشونت جسمی میان والدین در این مطالعه ۸/۲۲ درصد برآورد شده و در ۸/۵۹ درصد موارد، به صورت مشاهده صحنه خشونت بوده است. دختران تقریباً دو برابر پسران مواجهه با خشونت را گزارش نموده‌اند. پدران در ۳/۵۴ درصد موارد تنها مرتکب خشونت بوده‌اند. این مواجهه دراز مدت بوده و در آن‌هایی که بیش از یک‌بار اتفاق افتاده، به طور متوسط ۵,۱ سال طول کشیده است. نتیجه‌گیری: مواجهه با خشونت فیزیکی والدین نسبت به یکدیگر مشکل شایعی در میان نوجوانان تهرانی است. این مسأله وضعیتی درازمدت بوده، از سنین پایین آغاز شده و تا سنین دبیرستان ادامه می‌یابد.

---

طرح مسئله: مطالعه حاضر با هدف بررسی ماهیت مواجهه دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی و انسانی تبریز با خشونت جسمی بین والدین خود و ارتباط آن با عزت‌نفس دانشجویان انجام شده است.

روش: مطالعه به‌صورت مقطعی و با استفاده از پرسشنامه مواجهه با خشونت جسمی بین والدین و پرسشنامه عزت‌نفس کوپراسمیت انجام شد.

یافته‌ها: یک‌چهارم دختران (۸/۲۵%) و نزدیک به یک‌دوم پسران (۵/۴۵%) مواجهه با خشونت جسمی بین والدین خود را گزارش نمودند. دانشجویان دو گروه واجد و فاقد مواجهه با خشونت جسمی بین والدین به لحاظ عزت‌نفس خانوادگی تفاوت آماری معنادار داشتند (p=۰/۰۰۶). در دختران دو گروه به لحاظ چهار بعد عزت‌نفس تفاوت آماری معنادار مشاهده نشد و در مورد پسران دو گروه نیز تنها عزت‌نفس تحصیلی (p=۰/۰۱۸) از لحاظ آماری معنی‌دار شد.

نتیجه‌گیری: کاهش بعد خانوادگی عزت‌نفس جوانان و بعد تحصیلی عزت‌نفس پسران جوان در مواجهه با پدیده خشونت بین والدین طی دوران کودکی و نوجوانی مشکلی شایع و درخور توجه می‌باشد.

---

مقدمه: طیف وسیعی از کودکان و نوجوانان در جهان شاهد خشونت فیزیکی یا تهدید به اعمال آن توسط والدین خود نسبت به یکدیگر هستند. بر اساس مطالعات قبلی مواجهه کودکان و نوجوانان با خشونت خانگی، با گرایش به رفتارهای برون‌گرایانه و ضداجتماعی و ارتکاب رفتارهای خشونت‌آمیز مرتبط است. هدف مقاله حاضر پیش‌بینی خطرپذیری در نوجوانان شهر خرم‌آباد از طریق مواجهه با خشونت خانگی است.
روش: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی و تحلیلی از نوع همبستگی است. نمونه پژوهش شامل ۳۷۹ نفر دانش‌آموز دختر و پسر کلاسهای دهم و یازدهم مقطع متوسطه شهر خرم‌آباد بود که به روش نمونه‌گیری طبقه‌ای و تصادفی از دبیرستانهای دو منطقه خرم‌آباد انتخاب شدند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس مواجهه کودک با خشونت خانگی و مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی استفاده شد.
یافته‌ها: میزان شیوع مواجهه با خشونت پدر نسبت به مادر ۱۴%، مواجهه با مشاجره والدین ۹/۳۵% و خطرپذیری ۴/۷۴% بود. بین همه ابعاد مواجهه با خشونت خانگی و خطرپذیری رابطه مثبت وجود داشت. میزان مواجهه با انواع خشونت در دانش‌آموزان پسر بیشتر از دانش‌آموزان دختر است. همچنین ۱۸% از واریانس خطرپذیری توسط مواجهه با خشونت خانگی تبیین گردید.
بحث: پژوهش حاضر گویای اهمیت مواجهه با خشونت خانگی و تأثیر آن بر افزایش خطرپذیری نوجوانان است.