خدیجه آذر، - غلامرضا ذاکرصالحی،
دوره ۲۲، شماره ۸۵ - ( ۵-۱۴۰۱ )
چکیده
مقدمه: از خصیصه‌های نظام آموزش عالی، مسئولیت‌پذیری اجتماعی است. در شرایط کنونی، اعضای خانواده آموزش عالی و همچنین سایر کنشگران اجتماعی انتظار دارند که دانشگاه متعهدانه عمل کند و با به‌کارگیری دانش و فناوریهایی که در اختیار دارد مشکلات ناشی از شیوع ویروس کرونا را تسکین و خاتمه دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر ارائه مدل مفهومی مؤلفه‌های مسئولیت اجتماعی دانشگاه در مقابله با بحران کرونا (کووید-۱۹) است.
روش: این پژوهش از نوع کاربردی و با روش اسنادی و فراترکیب انجام شده است. برای تحلیل اطلاعات از روش هفت مرحله‌ای سندلوسکی و باروسو استفاده شد. در مجموع ۲۱ منبع مرتبط، معتبر و جدید برای انجام فراترکیب نهایی انتخاب شد که درنهایت ۷۷ کد، ۱۱ مفهوم و ۶ مؤلفه اصلی از آنها استخراج شد.
یافته‌ها: مؤلفه‌های مسئولیت اجتماعی دانشگاه در مقابله با کرونا شامل شش مؤلفه شناسایی تغییرات (به لحاظ اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، فناوری و زیست‌محیطی)، افزایش دانش اجتماعی، استقرار مدیریت بحران (با هدف توسعه مشارکت‌پذیری)، ایجاد ساختار انعطاف‌پذیر (سازگار با تحولات محیطی)، داشتن الگوی ارتباطی کارآمد و مؤثر با جامعه و ابعاد اجرایی و ارائه راهکار است که روی هم اثرگذار هستند.
بحث: مدل استخراج‌شده از روش فراترکیب پژوهش حاضر می‌تواند برای ارزیابی نقش مسئولیت اجتماعی دانشگاه برای مقابله با کرونا موردتوجه مسئولان نظام آموزش عالی کشور قرار گیرد.
