مقدمه: پیشینه پژوهشی امید اجتماعی بیشتر به مفهوم‌پردازی و فلسفه آن پرداخته است. در حوزه سنجش این مفهوم پژوهشهای کمی انجام شده است. ازاین‌رو این مطالعه با هدف بررسی وضعیت امید اجتماعی در بین بزرگ‌سالان شهر تهران مرتبط با آن موضوع انجام شد.
روش: روش پژوهش حاضر مقطعی است که با حجم نمونه ۵۲۲ نفری از جامعه آماری بزرگ‌سالان (بالای ۱۸ سال سن) ساکن شهر تهران در سال ۱۴۰۱ انجام شد. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه محقق‌ساخته روا و پایاشده امید اجتماعی با سه مؤلفه امیدواری به آینده جامعه، امیدواری به آینده اجتماعی خود و احساس تعلق به جامعه استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با آزمونهای آماری توصیفی و تحلیلی مانند تی تست مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه، همبستگی و رگرسیون خطی چندمتغیره، توسط نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ انجام شد. سطح معناداری در این مطالعه کمتر از ۰,۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: میانگین وضعیت امید اجتماعی در میان شهروندان بزرگسال شهر تهران در سطح متوسط رو به پایین قرار دارد. کمترین میانگین امید اجتماعی مشارکت‌کنندگان، در بعد امیدواری به آینده جامعه به دست آمد. همچنین نتایج رگرسیون خطی چندگانه عوامل مؤثر بر امید اجتماعی نشان داد مشارکت‌کنندگانی که تعداد افراد خانواده بیشتری داشتند، فعالیت داوطلبانه انجام می‌دادند و از زندگی رضایت بیشتری داشتند، میزان امید اجتماعی بالاتری نیز داشتند. در کل مدل رگرسیونی ۲۰ درصد از تغییرات واریانس امید اجتماعی را تبیین کرده است.
بحث: با توجه به اینکه مشارکت در فعالیتهای اجتماعی در افزایش امید اجتماعی نقش مهمی دارد، پیشنهاد می‌شود سیاست‌گذاران برای افزایش میزان امید اجتماعی شهروندان، زمینه انسجام و مشارکت آنان در فعالیتهای متنوع و داوطلبانه را فراهم آورند.
