مقدمه: مطالعه حاضر با هدف شناسایی عوامل اثرگذار بر کاهش رفتار یاریگرانه شهروندان با سازمان بهزیستی انجام شد.
روش: این مطالعه با روش توصیفی و در قالب یک طرح پس رویدادی انجام شد. دادههای این مطالعه از ۴۰۸ نفر از شهروندان ۲۰ سال به بالای استان گیلان جمعآوری شدند. این افراد با روش نمونه‌گیری خوشهای چندمرحلهای انتخاب شدند. ابزار جمعآوری دادهها عبارت بودند از: مقیاس اعتماد بزرگسالان (ATS)؛ مقیاس چندبعدی حمایت اجتماعی ادراک شده (MSPSS)؛ مقیاس هنجار تقابل (NRS)؛ شاخص شبکه اجتماعی (SNI)؛ پرسشنامه مسئولیت اجتماعی (SRQ)؛ پرسشنامه احساس همدلی (SEQ)؛ پرسشنامه تجدیدنظرشده مشارکت شهروندان در تصمیمگیری سازمانی (CPQ-R)؛ پرسشنامه شفافیت سازمانی (OTQ)؛ پرسشنامه محققساخته آگاهی شیوههای یاریگری و میزان یاریگری.
یافته‌ها: تفاوت معناداری میان افراد با رفتار یاریگری ضعیف، متوسط و بالا از نظر اعتماد اجتماعی؛ حمایت اجتماعی؛ شبکهها و پیوندهای اجتماعی؛ هنجار تقابل اجتماعی؛ هنجار مسئوولیت اجتماعی؛ احساس همدلی؛ باور به عدم درگیرساختن شهروندان در تصمیمگیریهای سازمان بهزیستی؛ آگاهی شهروندان از شیوههای یاریگری؛ باور به عدم شفافیت عملکرد سازمان بهزیستی؛ و رفتار نوعدوستانه مشاهده شد.
بحث: نارسایی در متغیرهای اجتماعی بعنوان ریسک فاکتورهای کاهش یاریگری با سازمان بهزیستی عمل میکنند. لازم است اقدامات مداخلهای برای تقویت متغیرهای اجتماعیروانی با هدف ارتقای سطح یاریگری شهروندان با سازمان بهزیستی انجام شوند.
