جستجو در مقالات منتشر شده


۳ نتیجه برای عظیمی

روشنک وامقی، سید علیرضا مرندی، فیروزه ساجدی، فرین سلیمانی، سهیلا شهشهانی پور، نیکتا حاتمی زاده، ساحل همتی، نعیمه دانشمندان، حسین کریمی، مجتبی عظیمیان،
دوره ۹، شماره ۳۵ - ( فصلنامه علمی پژوهشی رفاه اجتماعی ۱۳۸۸ )
چکیده


مهین درستی، شادی عظیمی،
دوره ۱۵، شماره ۵۹ - ( ۹-۱۳۹۴ )
چکیده

مقدمه: ارزشیابی مشارکتی اجتماع‌محور نوعی پژوهش علمی کاربردی است که افراد درگیر برنامه­های اجتماعی را به تلاشی دسته جمعی وا می­دارد تا با هدفی مشترک به ارزشیابی برنامه­های خود، در آغازکار، درحین اجرا یا در اتمام برنامه بپردازند. این مشارکت ایجاد؛ احساس تعلق به­ برنامه، عدم ترس از ارزشیابی، نگاه مثبت و علاقه­مند به ارزشیابی، ارزشیابان داخلی به­جای ارزشیابان خارجی، می­کند. در نهایت، هدف از ارزشیابی مشارکتی اجتماع‌محور، توان‌افزایی مردم در اجرای هر چه بهتر برنامه­های زندگی و کاریشان است.

روش: در این پژوهش علمی کاربردی که بر مبنای رویکرد مردم به مردم برنامه­ریزی شده، از «چارچوب ارزشیابی برنامه­های سلامت اجتماع‌محور». که درمرکز توسعه سلامت عمومی اجتماع‌محور در کارولینای شمالی تهیه و به­کارگرفته ,استفاده شد. این چارچوب برنامه ارزشیابی مشارکتی را در قالب یک روش ارزشیابی پیشنهاد می­کند. این روش ارزشیابی به­ صورت موردی در پایگاه سلامت اجتماعی، در محدوده شهرداری منطقه ۴ در شرق تهران با جمعیت تقریبی ۶۳۷۰۳ نفر در سال ۱۳۸۹اجرا شد.

یافته‌ها: درمیان ۶ شاخص موفقیت، اشاره شده توسط مشارکت کنندگان ارزشیابی( منابع مالی، منابع انسانی، ارائه خدمات، ارتباطات، عملیات مدیریتی , پایداری)، بالاترین میزان ظرفیت پایگاه در حوزه عملیات مدیریتی۴/۶% بوده و پایین­ترین ظرفیت در حوزۀ تأمین منابع مالی ۲/۵%بوده است. همچنین میزان رضایت مردم از همکاری با پایگاه ۵۰% و میزان رضایت از خدمات ارائه شده از سوی پایگاه ۴۸% بوده است.

نتایج: ارزشیابی مشارکتی ثابت کرد که پایگاه نیاز به بهبود و توان‌افزایی دارد. همچنین این شیوه ارزشیابی توانست دانش ارزشمندی در رابطه با کارکاملا مشارکتی را تولید کند. به علاوه نقاط قوت و ضعف برنامه‌ها برای لحاظ نمودن در برنامه‌های آتی روشن گردید.. درس آموخته در این شیوه ارزشیابی از دید مشارکت کنندگان در ارزشیابی مواردی چون گردآوری داستانهای موفقیت، به‌کارگیری اطلاعات گردآوری شده و حمایت از تغییر و بهبود در پایگاه بوده است.


علیرضا عظیمی، نیر پیر اهری، شیده پرنیان،
دوره ۲۵، شماره ۹۶ - ( ۱-۱۴۰۴ )
چکیده

مقدمه: گسترش شهرنشینی، توزیع ناعادلانه ثروت و امکانات از یک‌سو و وضعیت نامناسب اقتصاد، بیکاری و در نتیجه، کاهش درآمدهای دولت و کاهش حمایت سازمان‌ها از افراد آسیب‌پذیر، باعث ناامیدی در جامعه و انزوای اجتماعی افراد شده است. لذا مقاله حاضر سعی دارد به اعتبارسنجی ​​امید اجتماعی در بین شهروندان تهرانی بپردازد.
روش: با مرور پیشینه پژوهش، سنجه‌های امید اجتماعی استخراج گردید. سپس با رویکرد روش‌شناختی کمّی و ابزار پرسشنامه از ۴۰۰ شهروند تهرانی، نظرسنجی به عمل آمد که با نرم‌افزار SPSS مورد پردازش قرار گرفت.
یافته‌ها: بر پایۀ آزمون تحلیل عامل اکتشافی، چهار بعد اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فردی در امید اجتماعی شناسایی شد. نتایج نشان داد بر پایۀ میانگین، به ترتیب ابعاد سیاسی، فردی، اجتماعی و اقتصادی، بیشترین امتیاز را دریافت کردند. با توجه به سطح معناداری زیر ۰۵/۰، تفاوت معناداری بین میانگین موجود ابعاد امید اجتماعی با میانگین متوسط و حداقلی وجود دارد؛ به‌طوری‌که در تمامی ابعاد، میانگین واقعی از متوسط پایین‌تر است که نشان‌دهندۀ امید اجتماعی پایین شهروندان تهرانی است. مقایسه امید اجتماعی به تفکیک ویژگی‌های جمعیت‌شناختی نشان داد که جز قومیت (گیلک، بیشترین و بلوچ، کمترین امید اجتماعی)، میان سایر متغیرها، تفاوت معناداری وجود ندارد.
بحث: بر پایه یافته‌های توصیفی، امید اجتماعی شهروندان تهرانی پایین است و این نتیجه، تأییدکننده پژوهش‌های پیشین مانند پیمایش‌های موج دوم و سوم ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان است. لذا ناامیدی اجتماعی، پدیده­‌ای غالب در جامعۀ ایران به‌ویژه در سال­های اخیر بوده‌ و ضروری است ضمن شناخت ریشه‌های آن، سیاست‌های مناسبی جهت ایجاد اراده جمعی برای افزایش امید اجتماعی تدوین شود.
واژه‌های کلیدی: امید اجتماعی؛ اعتباریابی؛ ابعاد اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فردی؛ شهروندان تهرانی.


صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به فصلنامه رفاه اجتماعی می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Social Welfare Quarterly

Designed & Developed by : Yektaweb