---

طرح مسأله: توسعه متعادل و متوازن فضاهای جغرافیایی، نیازمند بررسی دقیق و همه‌جانبه مسایل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و شناخت بهتر نیازهای جامعه و بهبود آن‌هاست. خدمات بهداشت و درمان یکی از ارکان اصلی توسعه محسوب می‌شوند. پژوهش حاضر به بررسی و تحلیل فضایی توسعه شاخص‌های خدمات بهداشت و درمان در سطح شهرستان‌های استان اصفهان می‌پردازد. روش: روش تحقیق حاضر «توصیفی ـ تحلیلی» است که با استفاده از ۴۷ شاخص و با بهره‌گیری از شاخص توسعه بهداشت و درمان انجام شده است. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد شاخص‌های بهداشت و درمان در استان اصفهان به صورت متوازن توزیع نشده و اختلاف فاحشی بین شهرستان‌های استان از نظر توسعه خدمات بهداشتی ملاحظه می‌شود. شهرستان‌های خوانسار و برخوار و میمه به ترتیب در بالاترین و پایین‌ترین سطح قرار گرفته‌اند. نتایج: «رگرسیون چند متغیره» سهم شاخص «نیروهای انسانی متخصص» را در توسعه بهداشت و درمان شهرستان‌های استان بیش از سایر شاخص‌های پژوهش پیش‌گویی می‌نماید و شاخص‌های «نیروی انسانی غیرمتخصص»، «نهادی» و «بهداشت روستایی» به ترتیب سهم کم‌تری در پیش‌گویی توسعه بهداشت و درمان استان دارند.

---

---

مقدمه: به دنبال رشد و گسترش بی‌رویۀ شهرها، رویکردهای متعددی برای تأمین وضعیت مطلوب زندگی برای نسل‌های امروز و آینده مطرح شد که یکی از این رویکردهای مهم‌، رویکرد شهر سالم است؛ اما ارزیابی اینکه چه شهری سالم است یا اینکه در مقابل سایر شهرها در چه سطحی از سلامت قرار دارد، هنوز مسأله‌ای پیچیده و مبهم است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف ارزیابی سکونتگاه شهری با رویکرد شهر سالم، در استان مازندران، صورت پذیرفته است. یافته‌ها: در این پژوهش، پس از بررسی ادبیات تحقیق، معیارهای شهر سالم با روش دلفی و میانگین برتری نسبی آن‌ها با روش آنتروپی تعیین شد. سپس به منظور ارزیابی سکونتگاه‌های شهری، از مدل‌های تصمیم‌گیری چندمعیاره و روش‌های SAW و TOPSIS و LA استفاده شد. همچنین برای رسیدن به اجماع کلی، از روش کپ‌لند استفاده گردید.

  بحث : ارزیابی سکونتگاه‌های شهری استان مازندران با رویکرد شهر سالم، در این پژوهش، حاکی از آن است که سکونتگاه‌های شهری شهرستان بابل رتبۀ اول و سکونتگاه‌های شهری شهرستان‌های گلوگاه، نکا و سوادکوه رتبۀ آخر را دارند.