طرح مسأله: ترس ازقربانی جرائم شدن در بین زنان یکی از موضوعات برجسته در مطالعات جرم‌شناسی و جامعه‌شناسی انحرافات است. در این مقاله نتایج پژوهشی ارائه می‌شود که تلاش داشته است وضعیت ترس از جرم را در فضاهای عمومی در بین زنان شهر تهران مطالعه کند. روش: در این تحقیق از روش‌های کیفی و کمی استفاده شده است؛ بدین‌ترتیب که بعد از بررسی نظریه‌های تبیین‌گر و تهیه مدل و ارائه فرضیه و نیز برگزاری چندین جلسه متمرکز گروهی با زنان در مناطق مختلف شهر, پرسش‌نامه‌ای تهیه ودر بین ۸۰۰ نفر از زنان ساکن در مناطق ۲۲ گانه شهر تهران اجرا شده است. یافته‌ها و نتایج: یافته‌ها حاکی از آن است که حدود ۴۸ درصد زنان در حد زیاد, ۳۳ درصد در حد متوسط و ۱۹ درصد در حد کم در فضاهای شهری نسبت به تهدید جرائم دچار ترس و واهمه‌اند. به بیان دیگر حدود نیمی از زنان به هنگام تردد در شهر احساس امنیت ندارند. در بین زنان تحصیل کرده و دارای درآمد بالا, زنانی که در محله آن‌ها ساختمان‌ها و زمین‌های متروکه کم‌تر بوده و زنانی که از فعالیت‌های پلیس رضایت بیشتری داشته‌اند میزان ترس از جرم کم‌تر بوده است.

طرح مسأله: هدف مقاله حاضر سنجش میزان سرمایه اجتماعی در بیست شهرستان استان اصفهان و رتبه‌بندی آن‌ها می‌باشد. روش تحقیق: مطالعه به صورت پیمایشی و با استفاده از پرسش‌نامه استاندارد شده صورت گرفته است، حجم نمونه مورد بررسی ۴۷۳۹ نفر شهروندانی هستند که به صورت سهمیه‌ای متناسب با سن و جنس انتخاب شده‌اند. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد در میان شهرهای استان اصفهان شهر اصفهان به عنوان مرکز استان همراه با خمینی شهر از پایین‌ترین سطح سرمایه اجتماعی برخوردار بوده‌اند. نتایج: شاخص‌های سرمایه اجتماعی که از وضعیت مناسب‌تری برخوردارند آن‌هایی هستند که بیشتر با وجوه سنتی جامعه در ارتباط‌اند (اعتماد به خانواده، مشارکت در امور مذهبی و سایر اشکال مشارکت اجتماعی) و شاخص‌هایی که با زندگی مدرن رابطه بیشتری دارند در وضعیت نامطلوب‌تری قرار دارند (اعتماد به غریبه‌ها، الگوهای مختلف مشارکت مدنی).

طرح مسئله: با اینکه اینترنت و فضای مجازی فرصت‌های بی‌سابقه‌ای برای جوانان ایران مهیا کرده است، آسیب‌شناسی اینترنت برای جوان ایرانی کمتر مورد توجه بوده است. پژوهش حاضر می‌کوشد با اتخاذ رویکرد انتقادی به مسئله دوستی‌های اینترنتی و عشق سیال، به ابعاد مختلف این پدیده در بین جوانان ایرانی بپردازد. روش: این پژوهش با یک رویکرد کیفی، مطالب مرتبط با دوستی‌های اینترنتی را بر روی وبلاگ‌های وبلاگ‌نویسان ایرانی گرد‌آوری و تحلیل کرده است. مطالب و مواد گردآوری شده با یک روش کیفی مقوله‌بندی و تحلیل شده‌اند و در پایان، نویسندگان با توجه به مواد گردآوری شده، دست به تحلیل زده و پیش بینی‌هایی از آینده این نوع روابط ارائه کرده‌اند. یافته‌ها: اکثر وبلاگ‌نویسان جوان ایرانی به دوستی‌های اینترنتی نگرش منفی دارند. آسیب‌زایی و فریب‌آمیز بودن این دوستی‌ها از جمله مهم‌ترین دلایل این کاربران در نقد این قبیل دوستی‌ها بوده است. نتایج: دوستی‌های اینترنتی در ایران طرفداران زیادی دارند. با وجود این مخالفان این دوستی‌ها در میان کاربران اینترنت و مخصوصا وبلاگ‌نویسان به مراتب بیشترند. همچنین، مرور روایت‌های منفی وبلاگ‌نویسان از این دوستی‌ها نشان می‌دهد که بیشتر این افراد در گذشته نگرش مثبتی به دوستی‌های اینترنتی داشته‌اند.

  مقدمه: مطابق قانون باید اماکن عمومی و خصوصی برای مراجعه و استفاده افرادی که با صندلی چرخ‌دار حرکت می‌کنند، مناسب باشد. دستورالعمل این کار به صورت قانون جامع حمایت از حقوق معلولان در سال ۱۳۸۳ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. این مطالعه به منظور بررسی وضعیت اماکن عمومی ساری طراحی شد.

  روش: پژوهش از نوع مطالعه توصیفی مقطعی است و در سال ۱۳۸۸ انجام شد چک لیستی شامل وجود برنامه منظم بازرسی، سطح شیب دار، آسانسور، تابلوی مخصوص، پارکینگ، حمام، دستشویی و توالت، درهای قابل عبور، تشک مواج و تختخواب با ارتفاع مناسب برای معلولین تهیه شد. پایایی چک لیست با روش آزمون مجدد بررسی شد (همبستگی ۷/۰). ساختمان‌های با مصرف عمومی در ۵ گروه آموزشی، درمانی، خدماتی، اقامتی و تفریحی به شکل تصادفی و برای مواردی که تعداد محدودی وجود داشت به روش سرشماری انتخاب شد. یافته‏ها با استانداردهای کشوری و بین‏المللی مقایسه گردید.

  یافته‏ها : ۲۱۲ مرکز شامل ۳۱ (۱۵%) مرکز آموزشی، ۷۵(۳۵%) مرکز درمانی، ۸۲(۳۹%) مرکز خدماتی، ۸(۴%) مرکز اقامتی و ۱۶(۷%) مرکز تفریحی بررسی شدند. در مقایسه با استانداردهای موجود ۱۰۰ درصد مراکز آموزشی، خدماتی، اقامتی، تفریحی و ۹۵ درصد مراکز درمانی بازرسی نداشتند. ۶۵% مراکز آموزشی، ۷۲% مراکز درمانی و ۷۱% مراکزخدماتی فاقد سطح شیب‏دار و در ۷۵% مراکز اقامتی و ۴۳% مراکز تفریحی سطح شیب‌دار استاندارد نبود. ۸۰% مراکز آموزشی، ۹۵% مراکز درمانی، ۹۶% مراکز خدماتی، ۶۲% مراکز اقامتی و ۱۰۰% مراکز تفریحی فاقد سرویس بهداشتی برای معلولین بود.

  بحث: با وجود قانون برای رعایت استانداردهای کشوری و بین‏المللی، اکثر قریب به اتفاق ساختمان‌های مورد نیاز معلولین برای آن‌ها قابل استفاده نیست یا به سختی و به شکل ناقص مورد استفاده قرار می‌‏‏گیرد. برنامه‏ریزی برای اجرای درست قوانین لازم و ضروری می‌باشد