متن کامل [PDF 320 kb]
(1526 دریافت)
|
چکیده (HTML) (8612 مشاهده)
متن کامل: (104 مشاهده)
متن
خدمات توانبخشی بخشی از خدمات سلامت است که تدارک آن برای همه مردم متناسب با نیازشان برعهده نظام سلامت گذاشته شده است. ارائه این خدمات باید دسترسی عادلانه، باکیفیت و حمایت از افراد در برابر هزینههای سلامت را تضمین کند (سازمان ملل، 2019). امروزه نیاز به خدمات توانبخشی به دلیل افزایش امید زندگی، روند رو به رشد سالمندی، تغییر الگوی بیماریها از واگیردار به غیرواگیردار، لزوم تأمین خدمات برای گروههای آسیبپذیر و تغییر سبک زندگی بیشتر از گذشته احساس میشود (کامنف و همکاران، 2019). با توجه به تعهد ایران برای دستیابی به پوشش همگانی سلامت و تأکیدی که در اسناد بالادستی برای ارائه مراقبت به افراد دارای ناتوانی و معلولیت شده (سجادی و همکاران، 2020؛ صادقی و همکاران، 2017) و نیز نیاز کشور به خدمات توانبخشی، برنامهریزی برای ارائه خدمات ایمن و باکیفیت توانبخشی متناسب با نیاز جامعه ضروری است. گام اول برای انجام چنین برنامهریزی، تحلیل وضعیت موجود و اطلاع از مقدار فراهمی منابع کنونی برای ارائه خدمات توانبخشی است. زیرساختها و مراکز ارائهدهنده خدمات توانبخشی یکی از منابع اصلی برای ارائه خدمات توانبخشی است.
بر اساس نتایج بررسیهایی که اخیرا برای اطلاع از وضعیت موجود مراکز ارائه خدمات توانبخشی در ایران انجام شده است در حال حاضر سرانه تخت توانبخشی در کشور 1/0 به ازای صد هزار نفر جمعیت است که در مقایسه با تعداد تخت پیشنهادی برای خدمات توانبخشی (6 تخت به ازای 100 هزار نفر) و نیز مقایسه با دیگر کشورها، کمبود تخت توانبخشی را نشان میدهد. بهعلاوه همه تختها در شهر تهران قرار دارند که حکایت از وجود نابرابری در توزیع تخت توانبخشی دارد. این بررسیها همچنین رشد نسبتاً خوبی را در تعداد مراکز سرپایی نشان میدهد. ولی این رشد بیشتر مربوط به مطبهای تکتخصصی مانند مطبهای طب فیزیکی توانبخشی (8/3درصد)، مراکز فیزیوتراپی (6/42درصد)، دفاتر کار کاردرمانی (2/8درصد)، شنواییسنجی (5/10درصد)، بیناییسنجی (4/16درصد)، گفتاردرمانی (1/8درصد) و ارتوپد فنی (5/4درصد) بوده و مراکز چندتخصصی که خدمات جامع توانبخشی را ارائه میدهند، مانند مراکز جامع توانبخشی (7/1درصد) و مراکز روزانه و حرفهآموزی (7/11درصد)، رشد کمتری داشتهاند. در خصوص تعداد مراکز ارائه خدمات در منزل (شامل مراکز بالینی و پرستاری وزارت بهداشت و مراکز توانبخشی در منزل بهزیستی) نیز نتایج بررسیها، رشد منفی برابر 30 درصد را نشان میدهد. تعداد این مراکز از 472 در سال 1390 به 313 در سال 1397 رسیده است و توزیع مراکز خدمات بالینی و پرستاری در منزل وزارت بهداشت در استانها، نابرابری بیشتری دارد. بر اساس این بررسیها، تعداد پایگاههای توانبخشی مبتنی بر جامعه و خدمات شبانهروزی در کشور روند رو به رشدی داشته و تعداد این مراکز در سال 1397 به ترتیب به 1286 و 333 مرکز رسیده است. لازم به ذکر است در توسعه مراکز خدمات توانبخشی یکپارچه/جامع (مانند پایگاههای توانبخشی مبتنی بر جامعه و توانبخشی در منزل) سازمان بهزیستی در مقایسه با وزارت بهداشت عملکرد بهتری داشته است. البته تا دستیابی به تعداد مطلوب مراکز تحت پوشش این سازمان و توزیع عادلانه آن نیز هنوز فاصله وجود دارد (شیرازیخواه و همکاران، 2020).
آمار پیشگفت در خصوص کمیت و توزیع مراکز ارائهدهنده خدمات توانبخشی حکایت از وجود کمبودهایی در نظام ارائه خدمات دارد که موانعی را برای دسترسی به خدمات سلامت ایجاد کرده است. مطالعات قبلی نیز به وجود این کمبودها و موانع دسترسی به خدمات توانبخشی اشارهکردهاند (شیرازیخواه و همکاران، 2017؛ احمدزاده، 2015؛ شیرازیخواه و همکاران، 2021). بنابراین انجام برنامههای اصلاحی و اجرای اقداماتی در راستای توسعه و توزیع عادلانه این مراکز، با توجه به منابع مالی بخش سلامت، ضروری است. بر این اساس توصیه میشود راهاندازی مراکز بستری تحت حاد توانبخشی، ایجاد بخشها و تختهای توانبخشی در بیمارستانها و طراحی و ساخت بیمارستانهای مرجع توانبخشی با استفاده از ظرفیتهای بخش خصوصی و سازمانهای مردمنهاد و توجه به توزیع عادلانه و اولویت مناطق کمبرخوردار موردتوجه قرار گیرد. در خصوص مراکز ارائه خدمات سرپایی، به نظر میرسد بازنگری در توزیع این مراکز هم از نظر نوع مرکز و هم از نظر منطقه جغرافیایی بهویژه در مناطق کمبرخوردار متناسب با نیاز هر منطقه ضروری باشد. همچنین با توجه به تمایل بیشتر برای راهاندازی دفاتر تکتخصصی، پیشنهاد میشود که سازوکارهای لازم برای کاهش بوروکراسیهای اداری، بازنگری آئیننامههای مراکز جامع و نیز ارائه تسهیلات و مشوقهای لازم جهت حمایت از توسعه و راهاندازی مراکز ارائهدهنده خدمات چندتخصصی در حوزه توانبخشی و ایجاد بستر مناسب توسعه و تقویت مدلهای مبتنی بر کار تیمی توانبخشی و ارائه خدمات یکپارچه در نظر گرفته شود. همچنین پیشنهاد میشود ادغام خدمات درمانی و توانبخشی در سطح مراقبتهای اولیه و ثانویه جهت استفاده از فضاها و ساختارهای موجود و تکمیل زنجیره خدمات در اولویت سیاستگذاری خدمات توانبخشی قرار گیرد. در خصوص مراکز ارائه خدمات در منزل، جامعهمحور و شبانهروزی، ازآنجاکه توسعه کمی همچنان مطلوب و متناسب با نیاز کشور نیست، برنامهریزی برای توسعه مراکز ارائه خدمات توانبخشی در منزل با همکاری بینبخشی و نیز مشارکت بیشتر بخش خصوصی و خیرین و تسهیل در فرایندهای راهاندازی این مراکز توصیه میشود. همچنین توسعه مراکز مراقبتهای بالینی و پرستاری در منزل در مناطق کمبرخوردار و توسعه خدمات توانبخشی مبتنی بر جامعه با همکاری نظام شبکه بهداشت و همافزایی سازمانهای مردمنهاد لازم به نظر میآید.
نوع مطالعه:
مرجع |
موضوع مقاله:
توانبخشی اجتماعی دریافت: 1399/11/18 | پذیرش: 1400/6/27 | انتشار: 1400/6/27
ارسال پیام به نویسنده مسئول