بدرفتاری با کودک یک مشکل بهداشتی – روانی – اجتماعی است که مورد بی‌توجهی زیادی قرار گرفته است. در ایران به‌دلیل فراوانی عوامل مستعدکننده و همچنین وجود شواهد کوناگون، به‌نظر می‌رسد میزان شیوع بدرفتاری با کودکان بالا باشد، ولی میزان گزارش قانونی آن بسیار کم است. هدف از این مطالعه، تعیین شیوع بدرفتاری جسمی با کودک در دو منطقه کاملاً متفاوت تهران از نظر وضعیت اقتصادی اجتماعی و بررسی برخی از عوامل مخاطره‌آمیز بوده است.

در این پژوهش مقطعی که در دو منطقه 20 و 3 آموزش و پرورش تهران در سال 1375انجام شد، مجموعاً 840 کودک با نسبت مساوی از دو منطقه،‌ دو جنس و سه مقطع دبستان،‌ راهنمایی و دبیرستان، با روش تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. کودکان دو منطقه از نظر بعد خانوار، تحصیلات پدر و مادر، میزان بیکاری پدر و میزان اشتغال مادر تفاوت قابل ملاحظه‌ای داشتند اما از نظر سن پدر و مادر و میزان مهاجرت تفاوت محسوسی نشان نمی‌داد.

میزان شیوع بدرفتاری جسمی با کودک با اطمینان 95 درصد در منطقه 20، با شیوع 37 تا 46 درصد و در منطقه 3 با شیوع 16 تا 24 درصد بوده است. عاملان بدرفتاری را در منطقه 20، بیشتر مادران و در منطقه 3 به نسبت مساوی مادران و پدران تشکیل می‌دادند. مهمترین کودکان در معرض خطر بدرفتاری جسمی در منطقه 20 کودکان سنین راهنمایی (ابتدای سنین نوجوانی) و کودکان دارای پدر بیکار بوده‌اند. در منطقه 3، دختران دبیرستانی و کودکانی که تحصیلات پدرشان در حد دیپلم یا کمتر بود، بیش‌تر در معرض خطر بوده‌اند. این تحقیق با حمایت مالی ستاد «شهر سالم» و معاونت پیشگیری سازمان بهزیستی کشور انجام شده است.