مشارکت را می‌توان فرآیند سهیم شدن در تصمیم‌های اثرگذار بر زندگی دانست. هرچند این مفهوم را کم و یش اندیشمندان قرون گذشته طرح و به‌کار برده‌اند، اما تا به امروز در کاربردهای مختلف، ابعاد تازه‌تری را به‌خود اختصاص داده است. یکی از ابعاد نوین مشارکت اجتماعی کودکان است که در دهه‌های اخیر با استناد به کنوانسیون حقوق کودک مطرح شده است. این مهم را می‌توان با هدف گسترش و توسعه توانمندیها و پذیرش مسئولیت در زندگی اقتصادی، اجتماعی و در پیوند با شهروندی مورد توجه قراردارد. آموزش بر محور حقوق و مسئولیت‌های شهروندی گام نسبتاً جدیدی به‌سوی مشارکت اجتماعی کودکان تلقی شده است که همراه با برنامه‌ها و طرحهای مشارکتی زمینه برای توسعه جامعه فراهم خواهد کرد. در این مقاله تلاش شده است تا به استناد به رهیافتهای نظری و مطالعات تجربی، پیوند مشارکت و شهروندی مطرح و در چارچوب الگویی بر دو بعد آموش و تجربه تأکید شود. فرض اصلی بر این قراردارد که جامعه ایران نیازمند تحولی اندیشمندانه در خصوص نگرش به مشارکت کودکان و ارائه و تکامل انواع راه‌حلهای مشارکتی است تا از این طریق هر کودک راههای ایفای نقش مسئولانه را کشف کند.