یارانه‌ها و مالیاتها از ابزارهای بسیار مهم دخال دولتها در بازارند و با تغییر آنها و تاثر گذاشتن بر قیمتهای نسبی اقلام، در تخصیص منابع دخالت می‌کنند و به‌طوری که با اتخاذ مالیاتها، میزان قیمتهای نسبی کالاها را افزایش و با یارانه‌ها قیمتهای نسبی اقلام یارانه‌ای را کاهش می‌دهند. در حالت کلی، برنامه یارانه‌ها به ثبات قیمت کالاهای ضروری به‌منظور کاهش فقر از طریق تهیه غذایی ارزان، افزایش رفاه جامعه و ایجاد ثبات سیاسی و اجتماعی کمک می‌کند؛ به‌علاوه، این برنامه در بخش تولید، اهداف غیرمستقیمی دارد، از جمله: بهبود در اشتغال، رشد و رقابت‌پذیری در سطح ین‌المللی از طریق کاهش دستمزد،‌ تشویق سیاست جایگزینی واردات و تشویق صادرات با حمایت از تولیدکنندگان داخلی.

در این مقاله ضمن مروری بر روند یارانه‌ها پرداختی در ایران جایگاه یارانه‌های مصرفی و تولیدی در کل یارانه‌ها مورد بررسی قرار گرفته است. سپس با ارائه برخی شاخص‌ها و همین‌طور تحلیل منابع اختصاص یافته به یارانه‌ها، نشان داده شده است که توزیع یارانه‌ها در حال حاضر ناعادلانه و ناکارآمد می‌باشد. به‌همین دلیل در برنامه چهارم توسعه، برنامه‌ها، قوانین و مقررات مربوط به یارانه‌ها باید مورد تجدیدنظر اساسی قرار گیرد.