داشتن رویکردی سلامت‌نگر به امور، مستلزم نگرشی سامان‌مند و جامع می‌باشد تا بتوا ن متناسب با واقعیتهای اجتماعی، راهکارهای مناسبی نیز ارائه داد.

یکی از این راهکارها در شرایط امروز می‌تواند حلقه مفقوده توسعه، یعنی سرمایهاجتماعی باشد. اگر چه این مفهوم در حوزه جامعه‌شناختی پیشینه چندانی ندارد، ولی ضرورت وکاربرد آن در تمامی عرصه‌های علوم انسانی، توانسته برای آن جایگاه و منزلت ویژه‌ای فراهم سازد. از آن جمله در حوزه سلامت روان شاهد گسترش کاربرد این مفهوم هستیم. اینکه چگونه سرمایه اجتماعی می‌تواند زمینه‌ساز ارتقای سلامت روان در سطح روابط فردی و گروه اجتماعی قرار بگیرد و اینکه اجرای برنامه‌های ارتقای سلامت روان چگونه در ساختار سرمایه اجتماعی یک جامعه می‌تواند به اجرا درآید، سؤالهایی است که در این مقاله بدان می‌پردازیم.