ارزیابی منطقه‌ای فرایندی است که در طی آن، نیازهای ساکنان منطقه مورد نظر شناسایی، تعیین و اولویت‌بندی می‌شود تا به تهیه و تدوین برنامه‌ها و راهکارهایی مناسب به‌منظور رفع مشکلات اقدام گردد. در این پژوهش تلاش شده است تا ضمن شناسایی ویژگیهای منطقه 17 شهر تهران و نیازهای ساکنان آن، نظرهای آنان درخصوص مشکلات منطقه اخذ شود. این پژوهش در سه مرحله انجام گرفته است. در مرحله اول، با مطالعه‌ای توصیفی، ویژگیهای منطقه 17 شناسایی شد. در مرحله دوم، دیدگاههای گروههای هدف، به طریقه کیفی و با روشهای بحث گروهی متمرکز، مصاحبه عمیق و برگزاری پانل کارشناسی، به‌دست آمد که نتیجه آن دستیابی به فهرستی از مشکلات منطقه 17 بود. در مرحله سوم، در جریان مطالعه‌ای مقطعی، با توجه به نتایج مطالعه کیفی مرحله دوم، پرسشنامه بسته‌ای تدوین و نظرهای ۵2۵ نفر از ساکنان منطقه 17 به کمک آن اخذ شد. این مطالعه نشان داد که منطقه 17، که کوچکترین منطقه شهری با بیشترین تراکم جمعیت در شهر تهران است، به دلایل متعددی، با مشکلات وسیعتری نسبت به دیگر مناطق شهر تهران مواجه است. شرایط ویژه این منطقه سبب شده است که ساکنان آن با مشکلات خاصی دست به گریبان باشند. نتایج نهایی این بررسی نشان داد که مشکلات این منطقه برحسب اولویت عبارت‌اند از: اعتیاد، تراکم جمعیت و شلوغی، درآمد پایین، مشکلات ترافیکی، بیکاری، وضعیت نامناسب بهداشت محیط (به‌ویژه فاضلاب)، بی‌بندوباری و مفاسد اخلاقی، ناامنی و زیاد بودن جرایم، ساختار قدیمی، عبور راه‌آهن از منطقه، آلودگی صوتی ناشی از صدای قطار و هواپیما. در این پژوهش سعی شده است با کسب نظر از برنامه‌ریزان، سیاست‌گذاران و متولیان سازمانهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای در مورد معضلات موجود و مقایسه فهرست به‌دست آمده با نظرها و نیازهای ساکنان منطقه، ضمن بازبینی برنامه‌های جاری و ارزیابی عملکرد سیستمهای موجود، توجه مسئولان امور به بررسی ریشه‌های بروز این مسائل در منطقه 17 جلب گردد تا این توجه به کشف و به‌کارگیری راهکارهای مناسب و مداخلات مؤثر منتهی شود.