در سال‌های پس از جنگ، خودکشی از مهم‌ترین مشکلات بهداشتی منطقه ایلام بوده که توجه محققان و مسئولان بهداشتی منطقه و کشور را به خود جلب کرده است. این پژوهش به منظور بررسی روند تغییرات این مشکل در یک دوره هشت ساله انجام گرفته است. جامعه آماریِ تحقیق، کلّیه موارد ثبت شده خودکشی و اقدام به خودکشی در سال‌های 1373 تا 1380 در استان ایلام بوده است. برای تشخیص روند و تشکیل معادله خط پیش‌بینی از تحلیل سری‌های زمانی استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی‌ از وجود دو روند افزایشی متفاوت برای خودکشی و اقدام به خودکشی در سال‌های مزبور در ایلام است. میزان اقدام به خودکشی همواره بیش از میزان خودکشی بوده است. گرچه میزان‌های خودکشی و اقدام به آن در زنان بیش‌تر از مردان بوده، ولی خودکشی مردان نیز روندی افزایشی داشته است. میزان خودکشی در روستائیان و میزان اقدام به خودکشی در شهرنشینان بیش‌تر بوده است. میزان خودکشی و اقدام به آن در اکثر سال‌های دوره مزبور در افراد مجرد بیش‌تر از متأهل بوده است. همچنین میزان‌های مزبور در دو گروه شغلی بی‌کار و خانه‌دار، گروه سنی 15 تا 19 ساله و نیز در افراد بی‌سواد، بیش‌تر از گروه‌های دیگر است. میانگین سنی خودکشی 67/26 و میانگین سنی اقدام به خودکشی 22/24 سال بوده است. بیش‌ترین میزان خودکشی به ترتیب در ماه‌های اردیبهشت، شهریور و مرداد و بیش‌ترین میزان اقدام به خودکشی به ترتیب در ماه‌های مرداد، تیر و خرداد بوده است. خودسوزی شایع‌ترین روش خودکشی، و خوردن قرص و سم شایع‌ترین روش اقدام به خودکشی بوده است. بیش‌ترین میزان خودکشی در شهرستان‌های درّه‌شهر و آب‌دانان و کم‌ترین آن‌ها در شهرستان‌های دهلران و ایلام بوده است. همچنین بیش‌ترین میزان اقدام به خودکشی در شهرستان‌های ایوان و دره‌شهر و کم‌ترین آن‌ها در شهرستان‌های دهلران و مهران بوده است.